Neoklasik sanat, 18. yüzyılda Barok sürecinin aşırılıklarına reaksiyon olarak ortaya çıkan bir sanat tarzıdır. Intizam, bakışım ve akılcılığa vurgu yapmasıyla karakterize edilir. Neoklasik sanatçılar, antik Yunan ve Roma’nın sanatından ve mimarisinden esin aldılar ve eserleri çoğu zaman kahramanca ya da mitolojik ortamlarda idealize edilmiş figürleri tasvir etti.
Neoklasik sanat, 18. ve 19. yüzyılların çoğunda Avrupa ve ABD’da baskın stildi. Amme binalarını, hususi evleri ve hatta mobilyaları dekore etmek için kullanıldı. En meşhur neoklasik sanatçılardan bazıları Jacques-Louis David, Antonio Canova ve Jean-Auguste-Dominique Ingres’tir.
Neoklasik sanat, güzelliği, anlatım netliği ve bir düzenlilik ve balans duygusunu iktibas kabiliyeti sebebiyle bugün hala beğenilmektedir. Batı sanat geleneğinin mühim bir parçasıdır ve tesiri birçok sonraki sanat hareketinde görülebilir.
| Antet | Hususiyet |
|---|---|
| Neoklasik Sanat | Rasyonel kesinlik, gerçekçilik ve idealizasyon |
| Neoklasizm | Klasik sanat ve mimarinin yine canlanması |
| Rasyonel kesinlik | Sanat eserleri yaratmak için matematiksel prensiplerin kullanması |
| Gerçekçilik | Nesnelerin ve insanların realist bir halde tasvir edilmesi |
| Batı sanatı | Avrupa ve ABD sanatı |
II. Neoklasik Sanatın Özellikleri
Neoklasik sanat, akılcılığa, düzene ve simetriye verdiği önemle öne menfaat.
Neoklasik sanatçılar, güzellik ve mükemmellik idealini temsil ettiğine inandıkları Antik Yunan ve Roma’nın sanat ve mimarisinden çoğunlukla esin almışlardır.
Neoklasik sanat çoğu zaman pak çizgilerin, geometrik şekillerin ve yumuşak renklerin kullanımıyla karakterize edilir.
Neoklasik sanatçılar çoğu zaman mitolojiden, tarihten ve edebiyattan sahneleri resmetmişlerdir.
Neoklasik sanat 18. yüzyılın sonu ve 19. yüzyılın başlarında Avrupa ve ABD’da popülerdi.
Neoklasik akımın en meşhur sanatçıları içinde Jacques-Louis David, Antonio Canova ve Jean-Auguste-Dominique Ingres yer alır.
III. Neoklasik Sanat
Neoklasik sanatın zamanı, sanatçıların esinlenmek için antik Yunan ve Roma sanatına bakmaya başladığı Rönesans’a kadar uzanıyor. Klasik antik çağa olan bu alaka, Barok tarzının aşırılıklarına bir reaksiyon olarak 18. yüzyılda daha da güçlendi. Neoklasik sanatçılar, Aydınlanma Çağı idealleriyle ahenkli, mütevazı, zarif ve rasyonel sanat eserleri yaratmaya çalıştılar.
18. yüzyılın biri olan neoklasik sanatçıları içinde Jacques-Louis David, Antonio Canova ve Jean-Auguste-Dominique Ingres yer alır. David, Marat’ın Ölümü (1793) benzer biçimde zamanı mevzuları işlediği resimleriyle tanınan bir Fransız ressamdır. Canova, bütün zamanların en büyük heykeltıraşlarından biri olarak biri olan bir İtalyan heykeltıraştır. En meşhur eserleri içinde Üç Zarafet (1815) ve Aşk Tanrısı ve Ruh (1787) bulunur. Ingres, realist portreleri ve zamanı resimleriyle tanınan bir Fransız ressamdır. En meşhur eserleri içinde Büyük Odalık (1814) ve Aziz Symphorian’ın Şehitliği (1834) bulunur.
Neoklasik sanat 19. asır süresince popülerliğini sürdürdü, sadece sanatçılar Empresyonizm ve Ekspresyonizm benzer biçimde daha çağdaş stilleri benimsemeye başladıkça 20. yüzyılın başlarında popülerliği azalmaya başladı. Sadece neoklasik sanat etken olmaya devam etti ve birçok çağıl sanatçının çalışmalarında görülebilir.
IV. Neoklasik Sanatçılar
Neoklasik sanatçılar antik Yunan ve Roma’nın sanatından ve mimarisinden esin aldılar. Hem güzel aynı zamanda realist, akıl ve düzenlilik ideallerini anlatım eden eserler yaratmaya çalıştılar. En meşhur neoklasik sanatçılardan bazıları şunlardır:
- Jacques-Louis David (1748-1825)
- Jean-Auguste-Dominique Ingres (1780-1867)
- Antonio Canova (1757-1822)
- Bertel Thorvaldsen (1770-1844)
- François Gérard (1770-1837)
Bu sanatçılar, fotoğraf, heykel ve mimari dahil olmak suretiyle oldukça muhtelif eserler yarattılar. Eserleri Batı sanatının gelişimi üstünde derin bir etkiye sahipti ve bugün de hayranlıkla izlenmeye ve incelenmeye devam ediyor.
V. Neoklasik Mimarlık
Neoklasik mimari, 18. yüzyılın sonlarından 19. yüzyılın başlarına kadar Avrupa ve ABD Birleşik Devletleri’nde popüler olan bir mimari tarzıdır. Sütunlar, alınlıklar ve kubbeler benzer biçimde klasik unsurların kullanması ve bakışım ve düzene vurgu yapmasıyla karakterize edilir.
Neoklasik mimari, antik Yunan ve Roma mimarisinden esinlenmiştir ve hem zarif aynı zamanda haysiyetli binalar yaratmak için kullanılmıştır. Neoklasik mimarinin en meşhur örneklerinden bazıları içinde Washington, DC’deki Beyaz Saray, Washington, DC’deki ABD Birleşik Devletleri Kurultay Binası ve Paris’teki Panthéon yer alır.
Neoklasik mimari, Barok ve Rokoko stillerinin aşırılıklarına karşı bir tepkiydi ve daha bayağı ve daha klasik bir estetiğe dönüşü temsil ediyordu. Ek olarak, akıl ve düzeni vurgulayan Aydınlanma’nın bir yansımasıydı.
Neoklasik mimari, hükümet binaları, kiliseler ve hususi evler de dahil olmak suretiyle muhtelif binalarda kullanıldı. Ek olarak kütüphaneler, müzeler ve tiyatrolar benzer biçimde amme binalarında da kullanıldı.
Neoklasik mimari, Romantizm ve Gotik Uyanış benzer biçimde yeni stiller daha popüler hale geldikçe 19. yüzyılın ortalarında popülerliğini kaybetti. Sadece, New York City’deki Birleşmiş Milletler Genel Merkezi benzer biçimde birtakım çağdaş binalarda kullanılmaya devam etti.
VI. Neoklasik Heykel
Neoklasik heykel, antik Yunan ve Roma’nın klasik stilinin yine canlandırılmasıydı. Gerçekçilik ve rasyonel kesinliğe vurgu yapmasıyla karakterize edildi. Neoklasik heykeltıraşlar hem güzel aynı zamanda gerçeğe sadık sanat eserleri yaratmaya çalıştılar. Çoğu zaman cesaret, vatanseverlik ve bilgelik benzer biçimde erdemleri temsil etmek için idealize edilmiş figürler kullandılar.
Neoklasik heykellerin en ünlüleri içinde Antonio Canova’nın “Üç Güzeller” (1817), Jean-Antoine Houdon’un “George Washington” (1788) ve Bertel Thorvaldsen’in “Luzern Aslanı” (1821) yer alır.
VII. Neoklasik Fotoğraf
Neoklasik fotoğraf, 18. yüzyılın sonlarında Rokoko stiline reaksiyon olarak ortaya çıkan bir fotoğraf stilidir. Intizam, bakışım ve netliğe vurgu yapması ve klasik temalar ve motifler kullanımı ile karakterize edilir. Neoklasik ressamlar çoğu zaman antik Yunan ve Roma’nın sanatından ve mimarisinden esin almışlardır.
En meşhur neoklasik ressamlardan bazıları Jacques-Louis David, Jean-Auguste-Dominique Ingres ve Angelica Kauffmann’dır. David’in tablosu Marat’ın Ölümü (1793) neoklasik resmin klasik bir örneğidir. Fransız devrimci Jean-Paul Marat’ın suikastını tasvir eder ve trajik aydınlatması, kuvvetli kontrastları ve kahramanca mevzusuyla karakterize edilir.
Neoklasik fotoğraf, 18. yüzyılın sonu ve 19. yüzyılın başlangıcında Avrupa ve ABD’da baskın fotoğraf stiliydi. Sanatçılar daha Romantik ve Izlenimci fotoğraf stillerini benimsemeye başladıkça, 19. yüzyılın ortalarında popülaritesi azaldı. Sadece neoklasik fotoğraf, günümüze kadar sanatçıları etkilemeye devam etti.
Neoklasik Müzik
Neoklasik müzik, 18. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan ve 20. yüzyılın başlarına kadar geçindiren bir Batı sanat müziği tarzıdır. Bayağı, net formların kullanması ve netlik ve dengeye vurgu yapmasıyla karakterize edilir.
Neoklasik müzik, Klasik devre müziğinden etkilenmişti sadece bununla beraber Barok müzik ve halk müziğinin öğelerinden de yararlanıyordu. Joseph Haydn, Wolfgang Amadeus Mozart ve Ludwig van Beethoven benzer biçimde besteciler, neoklasik müziğin gelişiminde mühim figürlerdi.
Neoklasik müzik, 18. yüzyılın sonlarındaki politik ve toplumsal çalkantılardan da etkilenmiştir. Fransız Devrimi ve Napolyon Savaşları, klasik antik çağa olan ilginin yine canlanmasına yol açmış ve neoklasik müzik, demokrasi ve hürriyet ideallerini anlatım etmenin bir yolu olarak görülmüştür.
Neoklasik müzik, bir asırdan fazla bir müddet süresince Batı sanat müziğinin mühim bir gücüydü ve Romantizm ve Empresyonizm benzer biçimde sonraki stillerin gelişimi üstünde derin bir tesir yarattı.
IX. Neoklasik Edebiyat
Neoklasik edebiyat, 18. yüzyılda Barok sürecinin aşırılıklarına reaksiyon olarak ortaya çıkan bir makale stilidir. Akıl, düzenlilik ve dengeye vurgu yapması ve duygu ve şehveti reddetmesiyle karakterize edilir. Neoklasik edebiyat, antik Yunan ve Roma yazarlarının eserlerinden etkilenmiş ve çoğunlukla siyasal ve toplumsal reformu teşvik etmek için kullanılmıştır.
En meşhur neoklasik yazarlardan bazıları Alexander Pope, John Dryden ve Jonathan Swift’tir. Eserleri nüktedanlıkları, hicivleri ve insan doğasına dair keskin gözlemleriyle karakterize edilir. Neoklasik edebiyat, Batı edebiyatının gelişimini şekillendirmede mühim bir rol oynamıştır ve bugün de incelenmeye ve takdir edilmeye devam etmektedir.
S1: Neoklasik sanat nelerdir?
A1: Neoklasik sanat, Rokoko stiline reaksiyon olarak 18. yüzyılın sonlarında ortaya çıkan bir sanat tarzıdır. Intizam, bakışım ve akla verdiği önemle karakterize edilir. Neoklasik sanatçılar, antik Yunan ve Roma’nın sanatından ve mimarisinden esin almışlardır.
S2: Neoklasik sanatın özellikleri nedir?
A2: Neoklasik sanatın özellikleri şunlardır:
- Intizam ve bakışım
- Rasyonel kesinlik
- Engelleme
- İdealizm
- Özgünlük
S3: Meşhur Neoklasik sanatçılar kimlerdir?
A3: Birtakım meşhur Neoklasik sanatçılar şunlardır:
- Jacques-Louis David
- Antonio Canova
- Jean-Auguste-Dominique Ingres
- Bertel Thorvaldsen
- Angelica Kauffman